Przedstawiono ogólną charakterystykę uszkodzeń elementów kamiennych w wybranych budowlach i nawierzchniach drogowych na terenie Wrocławia, powstałych w wyniku wymiany ognia u schyłku II wojny światowej. Ukazano zróżnicowanie parametrów śladów ostrzału artyleryjskiego oraz prowadzonego z broni ręcznej w różnych materiałach kamiennych (granity określane jako strzegomski i karkonoski, piaskowce drobno- i gruboziarniste) oraz wpływ tak nietypowych uszkodzeń na obecny stan wyrobów. Na ścianach niektórych budynków zachowane są ślady trafień z broni piechoty i działek małokalibrowych w postaci charakterystycznych blizn impakcyjnych o średnicach od 2,5 cm do ok. 50 cm i głębokości do 10 cm. W niektórych z nich wciąż zachowane są pociski. W brukowanej nawierzchni ulic widoczne są miejsca trafień pocisków artyleryjskich, bomb lotniczych, czy odłamków. Obecnie mają one postać stref przełożenia bruku o powierzchni sięgającej 25 m2 lub złożonych zespołów o charakterze poodłamkowym. Wskazano na potrzebę nowatorskiego traktowania tych historycznych już pozostałości ważnego epizodu w historii miasta. Mogą one stanowić element niezwykłej promocji miasta, w postaci ścieżek turystycznych i dydaktycznych o interdyscyplinarnym, militarno-historycznym, architektonicznym i geologicznym (geoturystycznym) charakterze. Poprzez promocję tego zagadnienia we Wrocławiu powstać może nowa jakość w dziedzinie turystyki regionalnej. Pozostałości te dają również możliwość przeprowadzenia wyjątkowych badań wpływu ekstremalnie wysokich ciśnień i temperatur na materiały kamienne oraz wytrzymałość skał.